Monday, January 7, 2008

Szósty zmysł - Talkin Bout me and you...Święta w Polsce

Finalnie nie czytane = kardynalnie nie sprawdzane. Dajce mi sie przespać to coś tam popoprawiam. Thx ;-)
In progresso, git diagonal!

Przekręcam kluczyk w stacyjce, na ścianie garażu pojawia się świetlna poświata skupiona wokół dwóch jasnych punktów.
- pieknie ustawione! Myślę sobie, rzucając okiem w przelocie na wzajemne względem siebie położenie wiązek światła rzucanych przez soczewkowe reflektory.
Prawa ręka odruchowo szuka schowka, otwiera go i maca jego zawartośc w poszukiwaniu panelu radia.
Jest. No to siup. Panel na miejsce, klik, klik. Power.
Niebieskie światło wyświetlacza rozświetla wnętrze kabiny. Power, Play, reading cd.
„Talking bout my baby” – Fatboy Slim.
No to zaczynajmy te nocne rajdy po mieście.
Lubię ten klimat. Przypomina mi legendarną wyprawę do Death Valley, natomiast sama jazda samochodem zawsze mocno mnie relaksuje. Zwłaszcza nocą...Ajjj. Może nawet dzisiaj jest trochę chłodno? Na "oko" (co za dziwne powiedzenie) jakieś dwanaście stopni. Podnoszę kołnierz skórzanej kurtki. Po co prowokować choróbska?
Wyjeżdżam z bramy na 9tą Aleję, po chwili wrzucam kierunek w prawo i już jestem na Geary.
Delikatnie podkręcam silnik do 5ciu tysięcy obrotów, dalej sie nie da. Trzeba hamować. Na skrzyżowaniu z szóstą czerwone światło. Kurcze. Trzeba by coś napisac o pobycie w Polsce na not-so-close’a...Heh, czas pozbierać myśli. Czas wrócić na chwilę do Polski

“I want to go out on a picnic with you baby” niesie się Fatboy po okolicy…”I want to go out…”. No dobrze, to zacznijmy. Jak to tam wszystko po kolei było?

Sobota 22.12
Piekna pogoda budzi całe Bay Area. Ogólnie rzecz biorąc od rana byłem gotowy do wylotu. Na samo lotnisko za pomoca shuttle busa dostaję się z dużym wyprzedzeniem. Luzik - kawa, ciastko, gazeta, muzyka. W koszulce Bay Area, jestem życzliwe przyjmowany przez lotniskowy personel. Spokojnie czekam na boarding. To co miało miejsce dwie godziny póżniej z pewnością należało do jednej z najbardziej nieprzyjemnych sytuacji w moim życiu. Cholernie nieprzyjemny incydent na SFO, ale o tym nie ma co teraz pisać (o tym wiedzą tylko dwie osoby i lepiej niech tak zostanie). Upewniajcie się tylko zawsze u przewoźnika czy na pewno w dniu odlotu będziecie mieli boarding pass. Oczywiscie on tego nie zagwarantuje, ale czasem można za dopłatą wykupić specjalną opcję zapewniającą bezwzgledną rezerwację miejsca. Jeśli to nie zadziała to check in’ujcie się on-line z dużym wyprzedzeniem lub podstawiajcie nogi szybszym współpasażerom na schodach. Nie wiem jak to działa i jak przed tym się bronić? Ja w każdym razie miałem gigantyczny problemy z dostaniem się na poklad samolotu, na który bilet miałem od dwóch miesięcy. W atmosferze skandalu (który sam wywoałałem), zostałem skierowany na zastępczy lot przez Frankfurt. Na lotnisku w dość zabawnych okolicznościach poznałem Sergieja (nie przeklinajcie – zwłaszcza po polsku- zbyt głośno w miejscach tak zwanych publicznych, w których myślicie , ze jesteście sami ;-)). Siergiej to bardzo rozsądny Ukrainiec, specjalista z branży IT, z którym bardzo szybko złapalem wspólny język. Nie lubię górnolotnych wstępów i gadania o niczym w chwili, gdy mam swiadomosc, ze będę znał gościa przez najwyżej najblizsze trzy godziny. Więc po dziesięciu minutach pierwszy test. Oczywiście, że załapał! Na hasło AK47 sam dalej prowadzi dyskusję snując opowieści na temat zasadności użycia takiego sprzętu po tym jak jeden z amerykańskich podwykonawców zawalił dla niego robotę.
- Czasem brakuje im Powera!, rozumiesz?
- Rozumiem, znam ten ich styl pracy za dobrze.
Potem pojawiają się hasła XC7, RAV4, rodzina, dzieci (!!) rozmowa się rozwija. Ja stoję na tym lotnisku już szóstą godzinę. Robię się zmęczony i cokolwiek obojętny, ale rozmowa z Siergiejem ratuje te chwile niepewności w oczekiwaniu na wyrok. Będzie dla mnie miejsce czy nie? Nagle spiker prosi mnie o podejście do kontuaru. Tak! Najlepsza wiadomośc dnia! Lecę do Frankfurtu, lecę do Polski! Nie mam już sił na złe wiadomości dzisiaj. Siadam w samolocie i czekam na moment startu. Lubię to przyspieszanie, po oderwaniu sie od pasa ostatecznie się uspokajam. Frankfurt to już prawie jak dom, na Okęciu czuję się jak u siebie w mieszkaniu.
Z lotniska odbiera mnie Cypis, bagaż oczywiście zaginał, ale nie martwi mnie to już za bardzo. W drodze na Tarcho szybko dowiaduję się co, jak, gdzie i u kogo. Wiadomo - z różnych względów informacje od Cypka są zawsze najświeższe ;-) Potem wszedłem do domu i nie mogłem otrząsnąć się z mikro-szoku, w końcu kiedyś tu mieszkałem a dziś jest tu nieskazitelnie czysto. Są też pierwsi goście ;-) ajjjj

No jakoś tak bym to chyba musiał opisać na n-s-c. Zgrzyt przekładni zębatych. Kurcze! Cały czas mam problem z manualną skrzynią biegów. Po kilku miesiącach w Stanach, lewa noga leniwie leży na podnóżku. Skandal!

Ślicznotka - Italian Beauty


Tymczasem wjeżdżam w tunel pod Fillmore. Przeskakuję z prawego pasa na lewy, mijam po warszawsku - szybko, sprawnie, nieco agresywnie zmęczonych amerykanów, którzy mocno zamulają za kółkiem. Rzucam kątem oka na wyprzedzanego kierowcę, azjata…aha ok. Oni nigdy się nie budzą...śpią za kierownicami tych swoich samochodów. Przenoszę wzrok na konsolę środkową. To jest to! lubię sposób w jaki śwaitło kladzie się na stylizowanym napisie Pininfarina. Żółte blinki ulicznych latarni przeskakują po jego błyszczącej powierzchni. Wyjeżdżam z tunelu. Żnów zatrzymuje mnie czerwień na skrzyżowaniu z Laguna Street.

W głośnikach T.Love i Muniek śpiewający
„Nocą ulice są złe, samotność gnębi mocno tak”.

Samotność…Lepiej o niej nie myśleć.
Potem była Wigilia. Włączam TV i okazuje się, że pokazują na jakimś kanale turystycznym Moss Landing Marinę (heheh, jakby to powiedzieć, prawie mój drugi dom). Potem poszedłem odebrać obraz z oprawy i znów nie mogę się powstrzymać od komentarza. Największe zdjęcie w pracowni to budynek na rogu Market i O'Farell. California mnie prześladuje!
Potem jest już kolacja Wigilijna, wykonuję telefon na lotnisko, odbieram znaleziony bagaż, jadę z Kero do Socho i wreszcie w drodze powrotnej czuje ten luuz…Jestem w Polsce! Come on! Można głębiej pooddychać!

Zajeżdżam na Krochmal, potem odwiedzam Kościół Świętej Anny i biore udial w Świątecznej Pasterce. Ciekawa sprawa, gościu od kazań ma niewątpliwie oratorski talent, choć nie ustrzega się kilku za bardzo wyszukanych „przeginek”. Po mszy lądujemy na ABSOLUTnie powitalnej imprezie. Rozmowy kończą się kulturalnie wraz z zawartością pierwszej butelki. Zmykamy do domów, jest szósta rano.

Czerwon fala. Na Van Nes’ie znów zatrzymuje mnie ulubiony aparat wykonawczy naczelnego inżyniera ruchu. Spoglądam w prawo czy w British Motors nie stoi jakieś nowe italiańskie cacko. Chyba wstawili nowe Ferrari? Tak! Zdecydowanie nie było go tutaj przed moim wylotem. Ciekawe dlaczego ZBritish?? hmmm

„Daleko tak daleko, daleko tak...” Muniek wprowadza mnie w odpowiedni nastrój.
A właśnie! Tak na marginesie. Szalona G i WP kupili mi w ramach prezentu Książkę, na pierwszej stronie której widnieje wpis „Piotrkowi z Rock’n Roll pozdro Muniek. T.Love.Wawa. gwiazdka 2007”.
Wyciągnęli go specjalnie z domu, żeby zdobyć ten podpis!! Oni są szaleni, ale to publicznie wiadomo. ;-p Dziękuję!

Przez przejście dla pieszych przechodzi grupka młodzieniaszków. Jak dalece posunął się proces dewaluacji męskości widać doskonale właśnie na ich przykładzie. Nie mam jednak czasu na ratowanie świata. Odwracam wzrok w poszukiwaniu innych inspiracji…A może by tak dać tu w lewo? A może na Embarcadero? Oczywiście! Dobry pomysł, kierunkowskaz już miga.

Pierwszy dzień Świąt. Co tam wtedy się działo?? Aaaaa… Spotkania z rodziną, obiad w gronie (wiadomo) a potem podróż do Warki. Tak jest! Wreszcie działeczka! Wreszcie się wyśpię! Na działce pełen skład. Oprócz gospodarzy jest także PG i gościnnie wprost z Londynu Lu+Chris. Mówcie co chcecie, ale myślę, że Lu to fajna babeczka (to chyba rodzinne ;-) ). Z Chrisem też się od razu polubiliśmy.

Wareczka-miejsce legendaarnych spotkań

Przy kominku, ożywionych rozmowach, czarnym Jasiu i Porto z Napy gramy w Monopoly. Wydaje mi się, że w życiu czasem trzeba zagrać Va banque, teraz to rozumiem.
Drugi dzień mija pod znakiem sesji fotograficznej Caucasian Beauty i basenu w Warca (przez kolano dwie małe sesje free niestety na samych rękach). Magda potwierdza Sylwestra. Z jej relacji jasno wynika, że zapowiada się ciekawa impreza! Wydaje mi się, że w jednym miejscu i czasie będzie więcej „dziewiątek” niż w niejednym sklepie z bronią czy na niejednej strzelnica. Wiadomo- tak się bawią ludzie z „branży” ;-).

Caucasian Beauty-The sesion

Następnego dnia wyjeżdżamy do Łodzi. Piątkowe popołudnie upływa pod znakiem wizyta u dentysty. Stomatolog pyta się mnie z niedowierzaniem.
- Naprawdę specjalnie przyjechał Pan z Warszawy, żeby się u mnie leczyć?
Odpowiedziałem
- Jak się Pan dowie skąd przyjechałem do Pana to i tak mi Pan nie uwierzy.
Uwierzył.
Potem jest owiany legendą Hotel Savoy (klimat to on ma, nie ma co ;-) ), wieczorne spotkanie z Sebkiem w żydowskiej restauracji Anatewka, która jednak nas nieco rozczarowuje. Nie ten poziom dań jak na lokal tej klasy (przez chwilę w lokalu był człowiek, który kiedyś zatrzymał Anglię, niestety menu nie zatrzymało na dłużej dawnego bohatera). Po kolacji wspólnie decydujemy się na wypad na Piotrkowską. Gin z Tonikiem skutecznie doprawia i tak miłą atmosferę ;-)

Hotel Savoy - Legenda wciąż żywa


Pobudka nie takaż znowu poranna. Niemiła wiadomość od Magdy. Nie wnikając w szczegóły, Sylwester musi być odwołany. No nic, zbieramy się i opuszczamy Łódź. Kocham polskie drogi trzeciej kategorii, polska klasy B ma swoje uroki. Ciekawe jak to będzie z tym Euro 2012?
W trakcie podróży odbywam bardzo miłą rozmowę z Ejjjdablju. Zajeżdżam do Socho, Żelazowej Woli, w końcu wracam do Warszawy. Od początku tygodnia ta noc zarezerwowana jest na imprezę w Ryni. Z „moimi ludźmi” nie ma żartów, więc jedzie się do końca, tym razem było podobnie. Budzę się w Niedzielę ;-) Pod wieczór spotkanie z Anią i Jarkiem. Trzeba wiedzieć co słychać w branży. Informacje jak zwykle z centrum wydarzeń, jak zwykle z pola walki. Miło sobie rozmawiamy, interesujące opowieści o życiu kończy ochrona, która w pośpiechu zamyka centrum. Żegnamy się. Coupe’ta wcale nie wygląda gorzej niż granatowe Lambo Gallardo zaparkowane pod Cienema City. Z dumą wsiadam do Włoskiej Ślicznotki. Zajeżdżam na basen spotkać się z Waldkiem i Jolcią. Ponad godzinę gadamy o free! Waldek robi już na jednym oddechu 48.2 metra w dół, Jola ponad 30-ści. Szacunek! Żegnamy się. Powoli zaczyna się Poniedziałek.

Kurcze. Bezsensownie długi będzie ten opis, ale chyba inaczej nie umiem. Coś może wytnę finalnie. Jakoś to tam może bez wiekszego bólu da się przeczytać.
Skręcam w North Point Street, czuję pod skórą Ocean!
Ajjjjj, a co było potem?

Nieśmiertelny "Patyk"


Sylwester w Pałacu Kultury zapamiętam ze względu na ludzi, których tam spotkałem oraz ze względu na wszystko co się tej nocy wydarzyło „Zostawcie mi tych parę głupot w głowie” oraz „California też szczeka” można było pod koniec roku usłyszeć ze sceny na szóstym piętrze Pekinu. Ja w każdym razie słyszałem ;-) . Dla mnie to drugi Sylwester z Grupą Rafała Kmity i muszę powiedzieć, że już czekam na trzeci ;-p . Potem na skutek pewnej znajomości, zbiegu zdarzeń i magicznej wejściówki lądujemy pod sceną na placu Defilad. Hiszpańską Cavą witamy Nowy Rok, tuż obok Muniek schodzi ze sceny :-)! Potem nocny Spacer po mieście i mamy na wyświetlaczach telefonów dwojkę , dwa zera i nowe zupełnie osiem. Ciekawe co Nam ono przyniesie? Zastanawiamy się wspólnie „Taking bout me and you babe”. Kero w tym czasie z Maciasem odbywają awangardową podróż do knajpy Hydrozagadka na imprezę pod tytułem „weź to wyłącz”. Według relacji Drewbud jednak zawiódł oczekiwania. Lubię bezpośredniość Maćka ;-)


Światła miasta

Wjeżdżam na Emabrcadero. Herbaliser snuje na tracku leniwe dywagacje w temacie „If you close your eyes”. Yeah man! Po lewej czuć wyraźnie obecność Oceanu. Powietrze w kabinie wypełnia się orzeźwiającą wilgocią. „If you close your eyes…” na pewno wrócisz pamięcią…

No właśnie. Potem była poranna przejażdżka o 4 nad ranem po Pradze. Szmulki, Wschodniak, Stara i Nowa Praga, nie powiem Wam gdzie jeszcze bo mi wykupicie, albo spowodujecie , że zdrożeje dwukrotni ;-). Pod wieczór odbyło się spotkanie z kolegą z Technikum, które to spotkanie miało co najmniej dziwny przebieg. Po pierwsze: godzinne, niezbyt wiarygodnie wytłumaczone spóźnienie zaczęło mnie trochę niepokoić. Po drugie nagła zmiana trasy zasiała wątpliwości. W końcu po trzecie zupełna zmiana planów i dosyć enigmatyczne zapewnienie Sieńka, że na pewno nie będę żałował totalnie mnie zaskoczyło. Miał rację, w sumie nie żałowałem.
Następnego dnia odwiedzamy posiadłość Magdy i Bartka. Jestem pod wrażeniem ambitnych planów zorganizowania ośrodka szkoleniowego przeznaczonego dla służb specjalnych. To jest to! Myślę, że Bartkowi spodobał się pomysł Water Tower – może kiedyś wspólnie się uda. Ślicznotka robi nam kaprys, ale pięknym kobietom takie rzeczy się wybacza ;-)
Na tylnym siedzeniu wiozę dwie niewinnie wyglądające młode niewiasty. Z ich plecaków wystają drewniane kolby...karabinów.

Tymczasem zatrzymało mnie czerwone światło przy Ferry Building na Emabrcadero. Podjeżdżam powoli, w głośnikach Muniek śpiewa o Warszawie. Lubię ten song...ajjjjj.
Bębnię rytmicznie palcami w kierownicę tak jakbym grał na perkusji. Śpiewam sobie pod nosem.
Ostatnie takty T.love milkną w głośniku. Chwila ciszy, odwracam się w lewo patrzę na sąsaidkę w samochodzie obok i odruchowo intonuję
„Cześć maleńka jak masz na imię? Zgubiłaś się w tym tłumie?”
Dziewczyna uśmiecha się lub wręcz się śmieje i odjeżdża z dosyć mocnym rykiem silnika. Sportowy leksus nie chce dać mi szans na poznanie pięknej pani za kierownicą.
Olewam to, Ialian beauty nie będzie się starać o względy jakiegoś nieokrzesanego japończyka.
W głośnikach faktycznie znów pojawia się Muniek, tym razem powtórka...

„Nocą ulice są złe
Samotnośc gnębi mocno tak”

Next track, czasem tryb random wydaje się być złośliwy.

Ostatni dzień to już głównie spotkania ze znajomymi. Czerwony Wieprz zachwyca mnie po raz kolejny, tym razem Pierogami z Różyka. W sali obok dogaduje szczegóły teledysku ktoś o kim poniekąd na n-s-c będzie niedługo. Potem szybkie spotkanie na R1 z Jarkiem i Jackiem. Rondo Royal okazuje się obecnie chyba najdroższą knajpą w Warszawie. Potem szalone spotkanie w ostatniej chwili z EjDablju. W drodze na ostatni nocleg odwiedzam jeszcze nadwiślański brzeg ;-) tam „Otwieram wino ze swoją dziewczyną”.
Na SFO wracam w koszulce z anpisem Warszawa. Yeah! To jest dopiero szykowna szata!

Ehhh, szkoda, ze czas tak szybko mija. Dojeżdżam do Bay Bridge’a
W tle lecą znajome rytmy, niemal jak Eric Serra w Big Blue.

„Późną nocą na bulwarze, na falochronie siedzę sam,
Trochę wspominam, trochę marzę, całą noc dla siebie mam..."

Dostalem tą plytę od Eweliny. Myslę sobie pod wplywem impulsu, że coś ze mną jednak jest nie tak. Wszystkie kobiety, z ktorymi los mnie kiedyś połączył opuszczają ten kraj.
Ewelina jest na Jersey, Aneta w Londynie a Ilona (thx for contact) w Italce. Ciekawe co z Agnieszką lub Anką?

FFWD- nie mam dzis ochoty na sentymenty, niebezpiecznie jest myślec o przeszłości z dala od miejsc, w których miała ona miejsce...niebezpiecznie jest myśleć o osobach, które znałem z dala od miejsc, w których je poznałem...
Wilgotne powietrze znad Oceanu orzeźwia oddech i myśli, wdziera sie do samochodu, powoduje przyjemne uczucie świeżości...puszczam przycisk FFWD, falochron juz powinien sie skonczyć i faktycznie dobiega do końca...

„Tyle razy stąd uciekałem i powracałem razy sto...
Pytam się sam czy rację maiłem? Choc dobrze wiem, że to był...” STOP
Koniec muzyki na dziś...silnik basowym taktem wkręca sie pod czerwone pole...

P.s. Dziękuję Kero za pożyczenie „Ślicznotki” na te dwa tygodnie.
Wydaje mi się, że w środku zimy, w środku Polski, można poczuć się w niej jak… w Kalifornii!
Ja w każdym razie chciałbym ją tutaj mieć!!



Droga powrotna do domu...Ostatni look na miasto...z góry żegnam CEN Natolin i R1 ;-) moje klimaty


sposób na transatlantycką nudę? Gdzieś nad Godthab